Bevallen, ojee!
Een eerste bevalling, geen idee wat we konden verwachten. Ja, het doet pijn. En ja, het kan iets heel moois zijn. En ja, meestal komt het goed. Die rode draad komt in bijna alle verhalen van (jonge) moeders terug. Maar wat heb ik daar aan? Hoevéél pijn doet het? En hóé mooi is het dan? Om eerlijk te zijn: ik zag er best tegen op. We hielden in ons achterhoofd “het loopt zoals het loopt”. Natuurlijk hadden we wensen: poliklinisch bevallen in Breda. Of dat is gelukt en hoe ik er op terug kijk? Ik vertel het je graag.
Een prachtige zwangerschap Mijn zwangerschap verliep goed. Zo goed zelfs dat je denkt: wanneer zou er nu toch een keer iets tegen zitten? In mijn beleving zou dat de bevalling zijn, want dat is (volgens velen) geen pretje. Die waarschuwing kreeg ik van vrijwel iedereen die er iets over wist te vertellen. Die waarschuwing werd soms aangekleed met de meest uitgebreide (horror-)verhalen.
We gaan beginnen! Toch? Dinsdag 10 januari, de late avond. Gerommel in mijn buik. Voor mijn gevoel kon het van alles zijn. Ik zei tegen mijn man: ‘’blijf lekker in bed, dit zijn vast mijn darmen of van die voorweeën waar de verloskundige het over heeft gehad, komt goed’’. Eenmaal beneden in de bank wist ik na een uur dat het niet ging om mijn darmen en voorweeën kon ik het ook niet meer noemen. Mijn bevalling was begonnen. De nacht bracht ik door op de bank. De weeën kwamen om de 20 minuten, dus dit zou nog wel even gaan duren. Mijn man heeft die nacht heerlijk geslapen. Rond half 7 verscheen manlief, klaar om naar kantoor te gaan…. We besloten dat naar kantoor gaan misschien niet zo’n goed idee was. Dit kan nog uren duren Voor mij een goed moment om op bed te gaan liggen. De weeën kwamen om de 10 minuten. De eerste bevestiging is binnen: weeën doen pijn. We hadden vooraf een TENS-apparaat geregeld. Tijd om die van stal te halen. Samen met mijn man maakte we het apparaat gereed voor gebruik. Daarna belde mijn man de verloskundige. Er was geen haast bij, maar fijn als ze weten dat het begonnen is. Onze verloskundige Anne liet de keuze aan ons. Ze kon gelijk langskomen als we daar behoefte aan hadden. Zo’n 45 minuten later stond Anne in onze slaapkamer. De weeën volgden elkaar inmiddels in rap tempo op. Bijkomen of uitrusten tussendoor werd een zeldzaamheid. Anne nam de situatie in zich op en constateerde al snel dat het tijd was om de ontsluiting te meten. 6 centimeter! Dat had ik niet verwacht. Gevolg? Een korte, maar duidelijke instructie van Anne: “over 10 minuten zitten we in de auto, ik bel het ziekenhuis”. Ah, daarom heet het dus een vluchttas… Zowel thuis als in de auto bleef de TENS zijn werk doen. Onderweg gaf de TENS veel verlichting bij de hobbels en bobbels in de weg (en dat zijn er toch best wat).
Welkom in het Amphia En wat voor welkom? In de lange centrale gang van het ziekenhuis had zich een horde toeschouwers verzameld. Geen idee of ze voor mij kwamen, ik zat samen met de TENS in mijn bubbel. Echt zin om de mensen te begroeten had ik ook niet. Nu wordt het echt De bevalkamer was voorzien van een bevalbad (dank je wel Anne). Zowel qua voorzieningen als pijnbestrijding had ik alle opties open gehouden. Met in mijn hoofd het idee dat het nog wel even kon gaan duren, vroeg ik Anne het bad vol te laten lopen. Het bad beviel () prima. Heerlijk warm water en ik had het idee dat de pijn hierdoor wat verlicht werd. Hier wilde ik niet meer uit. In bad was het ook zonder pijnbestrijding vol te houden. Na drie uur weeën opvangen vroeg Anne of ze een indicatie mocht geven hoeveel persweeën ik nog nodig had. Naar mijn idee deed ze dat niet als ik nog niet ver op het einde was, dus: ja, kom maar op! ‘’6 stuks’’ zei ze. Tot nu toe had ik geen idee hoe lang het nog was. Nu wist ik, we zijn er bijna! Dit motiveerde mij alleen nog maar meer, nog even doorzetten! Uiteindelijk waren er 4 nodig en is op woensdagmiddag 11 januari ons meisje geboren. Een mooie ervaring Je hebt aan dit verhaal misschien net zoveel als aan de horrorverhalen. Het zegt namelijk niets over jouw (aanstaande) bevalling. Wel geef ik je graag mee: Doe het op de manier die voor jou en je partner fijn is. Een bevalling kun je niet exact voorspellen, laat staan regisseren. Tijd voor de tweede bevestiging: voor mij was het een hele mooie gebeurtenis. Geen horrorverhaal, maar een positieve ervaring! Ik geloof dat in iedere vrouw een oerkracht verborgen zit die (misschien wel alléén) bij een bevalling écht naar voren komt. Ik ben trots op mijzelf dat ik door deze oerkracht, zonder pijnbestrijding, maar uiteraard met hulp van mijn lieve man en Anne, ons meisje op de wereld heb gezet. Trots en gelukkig kan ik ook het derde punt bevestigen: Het kwam goed!
Anne en Meander dank voor de begeleiding voor, tijdens en na de bevalling.
Liefs, Tessa
