Een relaxte weekenddienst 

Het is een zomerse zaterdagavond en er hangt iets in de lucht. Het voelt alsof de diensttelefoon op ieder moment kan gaan. Er zijn ook genoeg uitgerekende zwangere dames in de praktijk, dus grote kans dat er wat gaat gebeuren. Een relatief rustige zaterdagdienst is voorbij gevlogen. De kraamvisites vanmorgen gingen vlot en na nog wat administratie vul ik de rest van de dag met het afstrepen van mijn to do lijstje. Mijn dienst duurt nog tot morgenavond, dus ik besluit om ’s avonds op tijd naar bed te gaan. Je weet immers nooit wat de nacht weer gaat brengen.

Rond half twee in de nacht gaat dan eindelijk die telefoon af, ik probeer hem snel op te nemen zodat m’n man er hopelijk doorheen slaapt. Ik loop op m’n tenen de slaapkamer uit en neem ondertussen met een slaapstem op. ‘’Hoi met Janine, verloskundige’’. Een onbekende mannenstem antwoordt: ‘’Hoi, de weeën van mijn vriendin zijn ongeveer een uur geleden gestart, nadat ze haar slijmprop heeft verloren. Ze komen nu om de drie tot vier minuten en duren ook goed een minuut lang. Ze vindt het al best pittig, dus we wilden graag vragen of je deze kant op wil komen.’’ Een zeer relaxte aanstaande papa staat mij vriendelijk te woord en geeft een duidelijk beeld van de situatie. Zo te horen is de bevalling goed op gang gekomen. We spreken af dat ik er over ongeveer een half uur ga zijn en ik geef instructies wat zijn vrouw in tussentijd het beste kan doen. Ik heb deze vrouw een aantal keer op het spreekuur gezien, maar haar partner nog niet eerder ontmoet. Snel neem ik het Bevalplan nog even door en pak m’n spullen om op pad te gaan. 

Rond twee uur ’s nachts bel ik bij hen aan. Het stel verwacht hun eerste kindje, dus ik hoef geen rekening te houden met eventueel andere wakker wordende kinderen door de deurbel. Diezelfde relaxte stem als eerder aan de telefoon, verwelkomt mij nu ook weer binnen. Ik stel mezelf voor. ‘’Volgens mij gaat het wel goed, maar de weeën lijken nu bijna iedere minuut te komen.’’ Ik volg hem naar boven waar zijn vrouw de weeën staat op te vangen tegen het bed aan. Tussen de weeën door begroet ze mij met een glimlach, maar ik zie direct aan haar houding dat ze het pittig heeft. Dit kan twee dingen betekenen: of de weeën zijn heftiger dan vooraf verwacht voor deze bevallende dame of we zijn al zo ver in het proces van de bevalling dat de baby bijna geboren wil worden. Ik kan het lastig inschatten. Het is immers een eerste bevalling voor deze vrouw, dan is het altijd lastig wat te verwachten. Ik hoor een realistisch stemmetje in m’n hoofd m’n gevoel tegenspreken: het is haar eerste baby, dat kan niet zo snel gaan. 

Het duurt een aantal weeën voordat we de bloeddruk kunnen meten en het hartje kunnen luisteren. Deze controles zijn goed. In overleg besluiten we ook om inwendig onderzoek te gaan doen. M’n gevoel wordt direct bevestigd op het moment dat ik inwendig voel. Er is sprake van 9 centimeter ontsluiting en het hoofdje zit al erg diep! Een fantastische vordering in de afgelopen anderhalf tot twee uur met weeën. Het koppel moet even schakelen, maar spreken daarna direct uit wat ook mijn voorstel is. De bevalling zal thuis plaats gaan vinden. Natuurlijk bespreken we dit heel goed samen, want bij een eerste bevalling en nog staande vliezen is er zeker nog tijd om naar het ziekenhuis te gaan rijden. Maar daarbij gerekend dat we de spullen moeten pakken, de auto moeten parkeren en nog naar de verloskamers moeten lopen, zal het erg spannend worden of we het wel gaan halen. Daarbij geeft het ook ongelooflijk veel onrust om nu nog te moeten verplaatsen. Alle controles zijn goed, de aanstaande moeder is hard aan het werk en doet het super! Ze hebben er zelf ook vertrouwen in. 

Nog even relaxed als ik hem heb leren kennen, vraagt partner aan mij wat hij moet pakken of klaarzetten. Ik geef hem instructies om mijn bevalkoffer uit de auto te pakken zodat ik binnen de spullen kan gaan klaarzetten. De kraamverzorgster wordt ingeschakeld, de kruiken worden gevuld en de babykleren liggen klaar. Ondertussen moedig ik de bevallende vrouw aan dat het super goed gaat. Er heerst een fijne rustige sfeer in huis, dat is ontzettend belangrijk in deze situatie. Want ondanks dat het vlot gaat, hoeven we ook niets te overhaasten en zou stress het juist weer kunnen laten stagneren. 

Rond ongeveer drie uur ’s nachts stapt de oma van de nog ongeboren baby binnen. Ook de kraamverzorgster arriveert niet heel veel later. Dan verandert er ook iets aan de weeën. De buik van de aanstaande moeder maakt zichtbare samentrekkingen, vaak het teken dat de baby naar buiten wil gaan komen. Om ervoor te zorgen dat de weg naar buiten ook echt vrij is, vraag ik of ze nog even naar het toilet wil proberen te gaan zodat haar blaas leeg is. Met merkbaar enige tegenzin, volgt ze het advies op en loopt ze naar het toilet. Op het toilet breken spontaan de vliezen, een mooi moment! Daarna gaat het vlot, het hoofdje van de baby kan nu nog net iets verder zakken en daardoor ontstaat de onophoudelijke persdrang. We helpen de hardwerkende mama weer terug naar bed en de persfase gaat beginnen. Na tien minuten persen zien we al een deel van het hoofdje en na totaal ongeveer twintig minuten persen wordt er een prachtige zoon geboren. Wat een prestatie! 

Letterlijk drie uur na de start van de weeën verwelkomt dit stel hun eerste zoontje, thuis in hun eigen bed! Niet gek dat de ouders echt even moeten bijkomen! 

Ook de placenta wordt vlot en compleet geboren en het bloedverlies is normaal passend bij deze vlotte geboorte. Na nog een aantal hechtingen te hebben gezet, is moeder merkbaar wat meer geland met haar baby in haar armen. En papa, die is en blijft de relaxtheid zelve. 

Na de administratie schrijven, kijken we samen de baby na en kletsen we over het verloop van de afgelopen uren. Een scenario die vooraf niet bedacht was door de ouders, maar zeker als fijn is ervaren. Ze zijn dankbaar dat alles goed verlopen is, dat oma erbij mocht zijn (die prachtige foto’s gemaakt heeft) en dat het zo rustig verlopen is. Die credits voor rust kunnen alleen maar naar het stel zelf gaan, ondanks de heftigheid van de weeën en de situatie bleven zij beiden erg kalm. 

Ik geef hen nog wat instructies voor de komende uren en neem afscheid rond een uur of zes in de ochtend. De lucht is al beginnend blauw met een voorbode voor een zonnige dag en de vogels fluiten volop. By far hét fijnste moment om de voordeur achter me dicht te trekken, wetende dat er weer mooi nieuw leven bijgekomen is in dit huis. Bepakt met al m’n tassen loop ik terug naar mijn auto met een glimlach die er niet vanaf te krijgen is tijdens het ritje naar huis. Op zulke momenten vind ik het jammer dat ik niet tegen elk persoon die ik tegenkom even mag vertellen waar ik zojuist getuige van mocht zijn. Gelukkig kom ik op dit tijdstip op zondagochtend niet heel veel mensen tegen, dus kan ik met een gerust hart nog even m’n bed induiken voor een paar uurtjes slaap. 

‘’Is het allemaal goed gegaan lieverd?’’ Vraagt m’n man slaperig als ik naast hem in bed kruip. ‘’Ja, het was weer zo bijzonder magisch!’’ antwoord ik hem. 

De rest van de zondag verloopt weer even rustig als de zaterdag daarvoor. Wat een heerlijk relaxte weekenddienst was dit, in alle opzichten!