HET INLEIDEN VAN MIJN BEVALLING
Na een wat rottige start van mijn zwangerschap (Terugkerende bloedingen in de eerste 12 weken) had ik tot aan de 33 weken een probleemloze zwangerschap. Geen welbekende kwaaltjes zoals misselijkheid; gewoon relaxt zwanger.
Helaas kwam bij de 33 weken zwangerschapsvergiftiging om de hoek kijken, waardoor ik uiteindelijk met 36 weken in het ziekenhuis terecht kwam. Al vrij snel werd besloten om mij, zodra ik de ‘veilige magische grens’ van 37 weken zwangerschap bereikt had, in te leiden. Met dat in mijn achterhoofd spendeerde ik die laatste week in het ziekenhuis voornamelijk aan boeken lezen en rusten; ik mocht me buiten mijn ziekenhuiskamer alleen met de rolstoel verplaatsen dus die rust; dat zat wel goed ;-). Ondertussen probeerde ik me vooral niet te focussen op de aankomende inleidprocedure en de bevalling. Elke keer als de arts-assistent of de verpleegkundige vroeg of ik er voldoende informatie over had zei ik dan ook ‘Ja hoor, geen vragen meer!’ Ik ben iemand die me overal zorgen over gaat maken en alle risico’s tot op de bodem uitzoekt, maar daar ook enorm gestrest van kan raken. The less I knew, the better!
Donderdag 28 januari om 21:00 was het dan zo ver; er werd een zogenaamde “ballon” geplaatst. Als je weleens een katheter hebt gezien, weet je ook hoe zo’n ballon eruit ziet; precies hetzelfde alleen wordt deze in je baarmoedermond geplaatst met de bedoeling dat hij eruit valt en een katheter verdwijnt in je blaas en behoort daar te blijven zitten. De ballon werd gevuld met 30cc water, en geplaatst tussen het hoofdje van de baby en de baarmoedermond. De bedoeling is dat de baby met zijn hoofdje zodanig druk uitoefent op het ballonnetje, waardoor het ballonnetje druk uitoefent op de baarmoedermond en op die manier voor voldoende ontsluiting zorgt. Als dat het geval is, valt de ballon er uit en kunnen indien nodig de vliezen worden gebroken en de verdere bevalling in gang worden gezet.
Nou, dat plaatsen van die ballon heb ik geweten… Ik heb kennis gemaakt met de beruchte “Eendenbek”… Ik kan me prettigere onderzoeken herinneren!! Het is even doorbijten als ze je baarmoedermond ‘openen’ met dit fijne stuk gereedschap, je baarmoedermond nog even reinigen en het ballonnetje plaatsen. Maar als het er eenmaal in zit, is de pijn ook weer snel weg. Het is alleen heel gek dat er iets geplaatst is wat er niet hoort, waardoor je het idee hebt dat je moet lopen als een eend en vooral niet te lang rechtop moet blijven zitten omdat het ding weleens zou kunnen sneuvelen (dikke onzin, natuurlijk). Enfin, de volgende ochtend om 06:00 zou men komen checken wat de ballon gedaan had, mits hij er in de nacht al uit zou vallen… Ergens hoop je dan dat dat gebeurt, maar ergens ook niet, want dan begint het eigenlijk pas echt en dat was toch wel spannend…
Vrijdagochtend 29 januari om 06:00… Kwam er niemand. Om 06:30 kwam de nachtzuster vertellen dat er niemand zou komen voorlopig omdat het erg druk was op de verloskamers. Ik zag dat mijn ballon er nog in zat en voelde verder niks, dus ik vond het wel prima. Om 08:45 kwam de gynaecoloog langs om de check te doen. Ballonnetje zat nog stevig op zijn plek, dus niets opgeschoten. Er werd besloten om de ballon nog wat verder op te vullen om de kans op die manier alles alsnog op gang te brengen, te vergroten. Om 09:00 was mijn ballonnetje verder opgevuld. Vanaf nu had dat ding 24u de tijd om zijn werk te doen, dus ik verwachtte er niet veel van.
Om 09:40 dacht ik; zit ik nou in mijn bed te plassen?! Naar het toilet gegaan en tot mijn grote verbazing liep er heldere vloeistof uit mij die ik niet op kon houden, dus urine was het niet. Het leek mij echter te weinig voor vruchtwater, dus dan zal het ballonnetje wel geklapt zijn?! De verpleegkundige gaf echter aan dat het wel degelijk vruchtwater was en mijn vliezen waren gebroken. 40min na het bijvullen van de ballon?! Ehm… oke… Ik ga mijn man maar even bellen, denk ik? Ik weet nog goed dat mijn man zei: Moet ik snel die kant op komen of kan het nu nog lang duren? Ik heb gezegd dat ik daar geen idee van had, maar het fijn zou vinden als hij zo snel mogelijk kwam.
Inmiddels kreeg ik wat menstruatiekrampen, maar het ballonnetje zat er natuurlijk nog steeds in dus dat kon daarvan komen. Om 10:30 moest ik ontzettend naar het toilet voor een grote boodschap. Terwijl ik op de toilet zit, plonst er iets uit mijn voorkant hoewel dat eigenlijk niet zou moeten op dat moment. Nadat ik van de schrik was bekomen (Ik was heel even bang dat er een onderdeel van mijn kind uit viel, erg logisch…) besefte ik dat het mijn ballonnetje was. Op dat moment kwam mijn man binnen en die trof mij half puffend op de wc aan, want inmiddels waren de krampen toch wel wat toegenomen. De verpleegkundige ging bellen naar de gynaecoloog om door te geven dat mijn ballon eruit was, en die zou dan langskomen.
Ondertussen leken mijn krampen op weeën. Het lukte me aardig om ze weg te puffen, maar na 11:00 kreeg ik bijna geen ruimte meer tussen de weeën om op adem te kunnen komen. Om 11:25 heb ik mijn man op de bel laten rammen omdat ik het echt niet meer trok. Ik heb altijd gezegd dat ik zo lang mogelijk (liefst helemaal) zonder pijnstilling mijn bevalling wilde doen. Maar de pijn die ik op dat moment had, zo in het beginstadium al, gaf me weinig hoop dat ik dat zou halen. Dit was nog maar het begin, dus het zou alleen maar erger worden. Met het oog op het feit dat een ruggenprik niet zomaar geregeld is, liet ik manlief bellen. Op het moment dat de verpleegkundige mij zag stoeien met de weeën heeft ze de gynaecoloog gelijk gevraagd om te komen.
Om 11:30 kwam het sein dat ik naar de verloskamers mocht. Om 11:35 was ik daar. Bij binnenkomst had ik heel even het gevoel; ik moet persen! Maar dat kon niet want ik was pas net bezig!! Ik kon alleen maar zeggen: Ik wil pijnstilling!! De verloskundige zei toen dat ze eerst mijn ontsluiting moesten checken voordat ze dat kunnen doen. Ik weet nog dat ik toen riep: “Dat interesseert me niet, stop er maar gewoon wat in!” Natuurlijk werkt dat zo niet. De verloskundige legt me op mijn rug en checkt de ontsluiting. Vrijwel gelijk zegt ze: “Je krijgt geen pijnstilling”. Ik dacht dat ik ontplofte, maar daarna viel ik stil toen ze zei: “Hij komt er al aan, je moet gaan persen!” WAT?! Persen?! Dat kan niet, ik ben hier net 2u mee bezig en heb drie kwartier weeën…
Het was dus even schakelen; Ik ben naar de verloskamers gegaan met het idee om pijnstilling, en daar aangekomen heb ik ineens 10cm ontsluiting en moet ik gaan persen… Ik was helemaal overdonderd en mijn man net zo. Maar goed, persen… Wat een genot is dat!!! Eindelijk kun je iets constructiefs doen met de pijn die je hebt van de weeën. Doordat je tegendruk gaat geven, voel je de pijn minder en komt er een soort oerkracht in je los waardoor het echt heel goed voelt. Nadat mijn benen in van die hele charmante steunen waren gelegd, werd me verteld hoe ik moest persen en dat ik er maximaal een uur over mocht doen. Ik weet nog dat ik zei: Nou, liever wat sneller!! Na vijf keer persen (en welgeteld 6 minuten na de eerste keer persen) kwam om 11:58 onze zoon Tygo ter wereld.. Dat is echt een moment wat niet te beschrijven valt…
Ik weet niet of ik er volledig van heb kunnen genieten, omdat ik compleet overdonderd was door de snelheid waarmee alles is gegaan. Van niets aan de hand tot je kindje waar je negen maanden naar uitgekeken hebt in krap 2,5uur. Qua zwangerschap heb ik weinig te klagen gehad, en dus qua bevalling eigenlijk ook niet. Het enige is dat ik lang de tijd nodig heb gehad om te beseffen dat Tygo echt ons kindje is, datzelfde kindje als wat ik 9 maanden bij me heb gedragen. Doordat de bevalling zo snel is gegaan lijkt het alsof het me niet echt is overkomen, ik er gewoon niet helemaal bij geweest ben. Maar als ik dan nu tijdens een van de vele slapeloze nachten naar Tygo kijk weet ik het zeker… Dit is van ons, ons kindje wat ik op de wereld heb gezet in een recordbevalling van 2,5 uur.. En er is niets mooier dan dat!
Mijn tip voor iedereen die gaat bevallen; Kijk naar jezelf, naar wat voor persoon je bent. Vind je het fijn om alles te weten over wat er komen gaat, doe dat dan ook omtrent je bevalling. Vind je het fijn om je vooral niet druk te maken over wat er komen gaat, doe dat dan ook niet omtrent je bevalling. Het loopt niet zoals je hoopt of verwacht, maar gewoon zoals de natuur het wil. Bereid je voor zoals bij jou past, het is jouw bevalling en jij moet het doen. En 1 ding is zeker; Als ik het kan met mijn pijngrens van een ei, kan jij het zeker!!