Bevallen met pijnstilling
Met in het vooruitzicht dat de bevalling nog wel even op zich kan laten wachten (vandaag 39,3 weken) duik ik ’s avonds op tijd mijn bed in. Toch kan ik de slaap niet echt vatten en op het moment dat Wessel om 23:30 naast me komt liggen verlies ik vocht. We kunnen haast niet geloven dat het nu echt begonnen is en we worden er beiden een beetje zenuwachtig van. Gelijk met het breken van de vliezen starten de weeën. Om de weeën prettig op te kunnen vangen heb ik al weken van te voren een muzieklijstje samen gesteld, kaarsjes op de slaapkamer neergezet en de koelkast vol gepropt met allerlei lekkers waar ik tussen de weeën door wel eens zin in zou kunnen hebben, ik kijk uit naar een heerlijke thuisbevalling.
WAT VALT DE PIJN TEGEN
Maar oei, Wat valt de pijn tegen! En het lijkt zelfs niet op te houden, niets bijkomen met ijsjes. Ook de kaarsjes en muziek kunnen me totaal gestolen worden. Ik probeer een houding te zoeken waarin ik de weeën prettig op kan vangen, niets lijkt te helpen.
Wessel wil al snel Marieke of Femke bellen maar ik zeg nog dat we eerst moeten timen, en vraag zelfs nog een keer aan Wessel “zou het nou echt, echt begonnen zijn? we moeten niet voor niets bellen he”. Wessel begint met timen. Niets om de 5 minuten, de 1 minuut durende weeën komen al om de 2,5 minuut!. Ik weet niet wat me overkomt, en ben zo bang voor wat nog gaat komen. Als dit de “begin weeën” zijn weet ik zeker dat ik de zwaardere weeën nooit aan kan!
Marieke en Suzanne (stagiaire) arriveren. Ik ben helemaal niet zo fashion minded en door de pijn leek ik alles om me heen te vergeten, toch valt het me op dat Marieke 2 verschillende schoenen aan heeft. Ik bedenk me hoe ze haast heeft gemaakt na het telefoontje van Wessel om hier zo snel mogelijk bij ons te zijn. Ik ben in ieder geval blij dat ze er is, met of zonder gelijke schoenen.
PIJNSTILLING BEVALLING
De ontsluiting vordert redelijk snel maar ik kan niet meer tegen de pijn, wat heb ik dit onderschat! Ik wil naar het ziekenhuis, zo snel mogelijk! Marieke legt uit dat het nog wel een uur zal duren eer dat ik de pijnstilling zal krijgen maar staat achter mijn besluit. Wessel is nog bezig met het zoeken van mijn schoenen en het pakken van het koffertje en de maxi cosi als Marieke hem vraagt of de auto al open is, want ik ben er op mijn sokken al vandoor. Wessel vlucht zich naar buiten en bleept de auto open, ik gooi de achterdeur open en lanceer mijzelf op de achterbank. “Gaaaaaan” roep ik. Helaas heeft het gevroren dus Wessel mag eerst nog even krabben.
Het is fijn dat we ’s nachts in het ziekenhuis aankomen, nu heeft niemand tijdens het eten van zijn broodje of het uitzoeken van een fruitmand of ballon last van de gillende en vloekende sirene die langs komt strompelen.
Eenmaal in de verloskamer aangekomen zijn de controles al snel achter de rug en word ik aangesloten op een infuus met pijnmedicatie. De weeën zijn nog steeds behoorlijk pittig maar zo wel te handelen, wat ben ik hier blij mee, net op het moment dat ik me weer een beetje meer mens begin te voelen beginnen de persweeën. Althans ik ben er heilig van overtuigd dat ik gewoon naar het toilet moet en blijf dit dan ook zeggen. Ik heb volledige ontsluiting en mag al snel beginnen met persen, na 9 minuten persen, om 6:59, 7,5 uur na het breken van mijn vliezen breekt het mooiste moment van mijn leven aan: onze Zoon Tibor wordt op mijn borst gelegd.
