De meest bijzondere bevalling!

De meest bijzondere bevalling die ik heb mogen begeleiden, was die van mijn eigen nichtje. Het is alweer een tijdje geleden, maar het blijft een van de mooiste en gaafste herinneringen!

Van tevoren had ik samen met mijn broer Willem en schoonzusje Aria hun wensen doorgesproken. Aria wilde graag thuis bevallen, en Willem, die doordeweeks op een schip werkt, moest dan drie uur naar huis rijden om erbij te zijn. Maar het was hun eerste kindje, dus ik dacht: dat kan best!

Toen Aria 37 weken en 3 dagen zwanger was, braken haar vliezen. Gelukkig helder vruchtwater, altijd een goed teken! Het was rond vier uur ’s middags, en ik ging rustig naar Aria toe. Willem was inmiddels onderweg. Aria had af en toe een krampje, maar ze was vooral nog druk bezig met… haar nagels lakken!

Ik deed de controles, en alles zag er goed uit. Rond zes uur begonnen de weeën echt op gang te komen, en Aria moest ze steeds vaker wegzuchten; dat deed ze heel beheerst. Om kwart over zeven kwam Willem thuis, na als een gek te hebben doorgereden. Voor hem was dit natuurlijk een noodgeval.

Ondertussen was Aria helemaal in haar eigen bubbel, met elke twee à drie minuten een wee. Tegen kwart voor acht had ze drie centimeter ontsluiting – een mooie start! Ze bewoog en nam allerlei houdingen aan die voor haar prettig voelden: op de fitnessbal, rondlopend, op handen en knieën.

Rond negen uur gaf Aria aan dat ze druk begon te voelen. Ze had toen vijf centimeter ontsluiting, maar ik had het idee dat het snel zou gaan. Dus ik belde alvast de kraamzorg. De kraamverzorgende die kwam, was onze tante, wat het hele gebeuren nog specialer maakte; het werd echt een familieaangelegenheid.

Om half elf had Aria volledige ontsluiting en begon ze met persen. Drie kwartier later, op de baarkruk, werd mijn nichtje Febe geboren. Willem pakte zijn dochtertje aan. Dat was zo’n mooi moment, ik voelde echt een brok in mijn keel. Heel bijzonder om er als familielid en verloskundige bij te mogen zijn.

Febe was gezond en deed het meteen hartstikke goed. Inmiddels is ze alweer bijna anderhalf jaar, en wat is ze leuk geworden! Ik ben een enorm trotse tante. Willem en Aria hebben me als aandenken een kettinkje gegeven met Febe’s voetjes erop. Tijdens het spreekuur wordt daar vaak naar gevraagd, en dan vertel ik vol trots dat ik de bevalling van mijn schoonzusje heb mogen begeleiden.

Liefs, Anne

(kettinkje hebben zij laten maken bij mamaloves.com)