GEBOORTEREIS VAN KAITO BOJAN
Vanaf het begin van deze zwangerschap liep alles anders dan ik had verwacht. Alles was in het teken van loslaten en een nieuwe weg inslaan. Wij als gezin zijn wijzer en sterker geworden door deze reis, maar ik weet dat wij nog niet klaar zijn.
Geduld is niet mijn sterkste punt. Echter ik verleg elke keer de grens en zoek vertrouwen dat mijn baby komt wanneer die klaar is. Vanaf week 40 voel ik regelmatig golvingen in mijn baarmoeder. Soms zo sterk dat ik geloof dat dit het begin zou kunnen zijn. ‘Ik kijk uit naar je geboorte, ik wil je zien’, zeg ik steeds tegen mijn baby.
Ik ben 41.6 en voel enorm veel druk van buiten af om mij te laten inleiden in het ziekenhuis. Dit wil ik niet. Voor de eerste keer in mijn leven verleg ik voor dit kindje in mij steeds mijn grenzen. Ik doe acupunctuur, ik wacht geduldig, ik ben lief tegen hem en praat met hem, ik doe Theta healing om blokkades kwijt te raken. Ik heb zelfs een pittig gesprek met medici in het ziekenhuis over de manier waarop en of ik wil worden ingeleid met 42 weken. ( Of eigenlijk niet )
De avond voordat ik mij zal moeten melden in het ziekenhuis breekt Verloskundige Marieke op mijn verzoek en iom de gynaecoloog mijn vliezen (16.50 uur ). Ik had al 3 cm ontsluiting na al dat voorwerk en ik voelde dat ik dit zetje in de rug nodig had om mijn baby veilig thuis te laten komen. Ik vond het wederom een lastige beslissing.
Om 18.00 uur krijg ik het gevoel dat ik enige contracties heb. Rob vult rustig het bad en ik ga op mijn beval bal zitten… Rond 19.00 uur lekker het bad in en ik voel me echt goed. Wij eten en kijken zelfs nog TV. Ik verwacht niet veel maar ik hoop dat dit doorzet. Ik denk positief en laat helemaal los. Om 20.00 uur vraag ik of de TV uit mag en mijn meditatie CD aan… Maar die kan ik 10 minuten later niet eens horen, opeens gaat het snel. Ik kom in een storm van golvingen en ik probeer mij zo veel mogelijk open te stellen. Ik visualiseer mijn baby en ben nu zeker, straks mag ik eindelijk mijn kindje in de hand hebben. Heel even nog wachten met bellen denk ik…ze hebben alle drie voorlichtingsavond in het ziekenhuis en wij hebben afgesproken zo rond 21.00 contact met elkaar op te nemen over hoe het met mij gaat. Ik heb angst om ze te vroeg te bellen. Maar om 20.40 kan ik niet meer wachten en vraag ik Rob te bellen. Ik wil dat ze straks langs komen. Rob hangt op en direct daarna krijg ik een persbehoefte. Ik vraag Rob nog eens te bellen. Hij moet van de verloskundige de deur open zetten en hij krijgt nog wat instructie wat te doen indien de baby eerder komt dan de verloskundige. Ik geloof niet dat ie luistert….
Wij staan er samen alleen voor, maar wij hebben er vertrouwen in dat wij het samen kunnen. Dit laatste deel van de zwangerschap heeft ons erg close gemaakt, meer dat wij al waren. Intussen rijden verloskundige Marieke en Meike tussen Breda en Etten Leur met 180 km/uur en over de buslijn richting ons. Ze negeren zelfs rood licht. Ik vermoed dat ze zo 21.02 uur binnen stappen. Meike gaat naast mij zitten en helpt mij met de laatste concentratie, ik ben dan al te ver uit mijn gevoel in angst om te persen, zij helpt mij om terug te gaan. Marieke doet handschoenen aan en ik vraag haar of ik persen mag, dat mag. Ik pers twee keer en om 21.09 uur 18-08-2014 wordt onze 2e zoon Kaito Bojan geboren. Helder, alert, kalm. Rob pakt hem aan en laat hem heel even nog onder water. Kort daarna mag ik hem op mijn borst. Mijn placenta laat 5 minuten later los en Kaito blijft heel de nacht huid op huid bij ons. In de morgen komt oma met onze eerste zoon thuis. Birk ziet de versiering in huis en roept; ja slingers, verjaardag! En dat klopt. Wij zijn nu compleet.
