DE THUISBEVALLING van Marjo
Eindelijk was de maand november aangebroken. De maand waarin ik uitgerekend was van ons eerste kindje. Stil ging de uitgerekende dag voorbij. De andere dagen die daarna volgden ook. Ik voelde me nog goed. Ons kindje zat nog prima, veilig en warm bij mij binnen. Ik was wel erg moe, maar verder was ik erg relaxt en ontspannen.
Na een druk weekend werd ik maandag om 04.30 uur wakker. Ik voelde krampen in mijn buik die ik nog nooit eerder had gevoeld. Op dat moment was ik 40 weken en 4 dagen zwanger. Zou dit het zijn? Was dit het begin van de bevalling? Ik besloot nog wat te gaan slapen, wie weet trok het wel weer weg. Slapen lukte niet meer, maar af en toe doezelde ik wat weg. De krampen in mijn buik voelden als een soort van regelmatig. Ik had het vermoeden dat het weleens zover kon zijn. Deze krampen kwamen om het kwartier maar waren nog niet zo sterk. Ik besloot om Frido nog maar niet wakker te maken. Stel je voor dat het loos alarm was.
06.30 uur, ik ben toch maar naar Frido gegaan om te vertellen dat ik het idee had dat het toch al wel begonnen was. Hij was meteen klaar wakker, en vol spanning. Ik ook, zo spannend vond ik het dat er toch wel een paar traantjes kwamen. We werden nu echt vader en moeder! Om 07.15 uur heeft hij school en een collega gebeld om te vertellen dat hij niet kwam werken vandaag. We hebben toen nog wat gegeten, en zijn toen weer in bed gaan liggen om nog wat te slapen. Ik lag heerlijk tegen hem aan en zijn handen lagen op mijn buik. Dat voelde zo fijn en veilig. De krampen die ik op dat moment had waren nog steeds hetzelfde. Dus om het kwartier, en nog niet zo krachtig. Rond 11.30 zijn we weer uit bed gekomen en hebben we weer wat gegeten. Daarna zijn we samen maar het hele huis gaan poetsen. We moesten toch wat. En dan kon ons kindje in een schoon en fris huis ter wereld komen. Dat was een fijne en rustgevende gedachte voor mij. Af en toe moest ik stoppen omdat er een kramp kwam, maar daarna kon ik weer door. Wel lag mijn tempo een stuk lager dan normaal. Ik merkte wel dat de krampen nu wat sneller kwamen, als ik maar bezig was. Af en toe moest ik erbij gaan zitten, zo kon ik de krampen op dat moment makkelijker opvangen. Maar verder verliep het allemaal nog erg rustig en relaxt. Ik was zelf ook ontspannen, en liet het allemaal over me heen komen.
In de middag hebben we samen nog een film gekeken. Vanaf toen werd het langzaam wat heftiger. De krampen werden wat krachtiger en kwamen wat sneller op elkaar. Ik kon de krampen op dat moment nog goed opvangen. Ik merkte aan Frido dat hij me graag wilde helpen. Hij deed er alles aan om het mij zo makkelijk mogelijk te maken. Zo lief! Die middag heb ik de verloskundige gebeld rond 14.30 uur omdat we die middag nog een controle afspraak hadden staan. Daar hoefden we niet meer naar toe, ze kwam wel naar ons toe zeiden ze. We moesten bellen als het heftiger werd. Dat werd het zo vanaf 17.30 uur. Nu werd het echt spannend, want ik had het idee dat nu de bevalling echt begonnen was. Heel de dag had ik nog een hoop vragen in m’n hoofd. Hoe zou het verlopen? Hoe vond ons kindje het om nu eindelijk geboren te mogen worden? Ik was zo benieuwd! Waar ik wel zeker van was, was dat de bevalling goed en rustig zou verlopen. Die gedachte heb ik de hele zwangerschap gehad, en heeft mij ook niet losgelaten. Het gaf me ook kracht, want ik was er echt van overtuigd dat het goed zou gaan.
De weeën kwamen vanaf toen wat sneller op elkaar, en werden ook steeds krachtiger. Ik besloot om even te gaan douchen. Hier kon ik me wat meer ontspannen, dit voelde echt wel even fijn. Ik kon me zo even heerlijk ontspannen en m’n gedachten laten gaan. Ondertussen belde Frido weer met de verloskundige. Marieke vertelde dat ze rond half 8 die avond even bij ons kwam kijken. Op het moment dat ik onder de douche stond, is Frido ook het bad gaan opzetten. Toen ik onder de douche vandaan kwam, stond het bad al klaar in de woonkamer. De salontafel stond aan de kant, en alle gordijnen waren gesloten. Het was een fijne, warme ruimte waar hopelijk ons kindje geboren ging worden. Veilig en warm in ons eigen huis!
Er hing een hele speciale, rustige en relaxte sfeer in huis. Allebei waren we er klaar voor, en hadden we echt het idee dat het goed zou gaan verlopen. We wilden allebei graag thuisblijven en we gingen er helemaal vanuit dat dat ging gebeuren. Rond 19.30 uur was Marieke hier. De weeën kwamen zo rond de 3-4 minuten. Om de beurt gaven Marieke en Frido tegendruk in m’n rug. Ik twijfelde of ik wilde weten hoe ver ik was. Wat als het nu nog helemaal niet opschoot? Frido gaf aan dat hij het wel graag wilde weten. Zo kon hij een verwachting creëren over de rest van de avond en nacht. Uiteindelijk heeft Marieke bij me gekeken en bleek ik 4 cm ontsluiting te hebben. Dat was toch wel fijn om te horen. Ik was op de goede weg. Marieke ging weg, maar zou om 22.00 uur terugkomen. Frido begon het bad te vullen, en ik was druk bezig met m’n weeën. Die werden steeds krachtiger. Ik ging nog maar even naar de wc. Het was ook wel fijn om daar even met m’n weeën bezig te zijn. Even een ruimte voor mezelf waar ik me ook echt even op mezelf kon richten. Ik vertelde Frido dat ik hier even bleef, en dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Ik vond het wel fijn om even alleen te zijn. Ondertussen braken m’n vliezen terwijl ik op het toilet zat. Het vruchtwater was helder, en dat was een hele opluchting. Ik kon gewoon thuis blijven en hoefde dus niet naar het ziekenhuis. Dit gebeurde allemaal zo 20.45 uur.
Toen ik terug in de woonkamer kwam was het bad al ruim gevuld, en ik ben erin gaan zitten. Dat was een verademing! De weeën waren in het water minder gevoelig en ik kon me nog beter ontspannen. Het water was heerlijk warm, zo fijn! Ondertussen werden de weeën wel sterker en krachtiger, en kwamen ze wat sneller op elkaar. Frido was voor het bad gaan zitten op de bank. Wat was ik blij dat hij er zo voor me was. Op het moment dat er een wee kwam hing ik in zijn armen en hield ik me aan hem vast. Hij coachte me met ademen, wat ik erg prettig vond. Hij sprak me bemoedigend toe en vond dat ik het goed deed. Stiekem vond ik dat ook wel. Marieke had gezegd dat ze om 22.00 uur terug zou komen. Ik was letterlijk de minuten en de weeën aan het aftellen totdat ze er weer zou zijn. Het deed echt zeer, en ik wilde toch wel weten of het goed ging. Ik had ook een mantra voor mezelf bedacht. Mijn mantra was, “ook deze wee gaat voorbij, weer dichterbij m’n kindje”. Daar kon ik mezelf erg goed op focussen. Precies om 22.00 uur was Marieke er. Ze zag dat het goed ging, en dat Frido en ik het samen erg goed aan konden. Wel wilde ze even keek hoever ik was, en hoe het met de baby ging. Ik bleek al 8 cm ontsluiting te hebben, en met ons kindje ging alles goed. Marieke ging Debby, de kraamhulp bellen, en begon alvast wat spulletjes klaar te zetten voor de baby. Ze vertelde dat ze niet meer weg zou gaan, en dat het niet meer zo heel lang zou duren voordat ons kindje geboren zou worden. Ondertussen liet ze mij en Frido samen met de weeën bezig zijn. Ze zag dat we het samen deden en bemoeide zich verder niet met ons. Er heerste zoveel rust in huis, een hele fijne en speciale sfeer. Het was ook zo’n bijzondere avond!
Ik vond het toch wel zwaarder worden. Tijdens de pauzes tussen de weeën had ik genoeg tijd om even te rusten en op adem te komen. Frido week geen moment van mijn zijde. Hij was er de hele tijd voor me. Zo fijn, we deden het echt samen. Marieke liet ons ook samen onze gang gaan, we konden het goed aan zo samen. Rond 22.15 uur kwam Debby, de kraamhulp binnen. Ze was erg rustig en ging onopvallend te werk. Ze ging haar eigen gang, maar lette wel goed op of wij haar nodig hadden.
De weeën waren bij mij nog erg gevoelig. Ik vroeg me hardop af of het nog heel lang zou gaan duren. Ook werd ik misselijk, en moest ik overgeven. Ik wist op dat moment even niet waar ik het had, want het overgeven kwam tegelijk met een wee. Eerst had ik in een bak gespuugd, daarna nog over de bank. Wat voelde ik me ellendig. Marieke moedigde me aan, en gaf aan dat ik met de laatste centimeters bezig was. Ondertussen voelde ik tijdens de weeën al een lichte druk, en stiekem duwde ik al een beetje mee. Dat gaf me toch wat verlichting. Frido en Marieke hielpen me nog met ademhalen, en gaven aan dat ik goed bezig was. Dat had ik ook echt wel nodig, en het was erg fijn dat ze dat zo deden. Frido was zo ontzettend lief voor me!
Rond 22.40 uur vroeg Marieke of ik al druk voelde. Dat voelde ik zeker al. Ze voelde bij me dat ik volledige ontsluiting had. Dat was fijn, echt wel een verademing. Nu zou het niet lang meer duren voordat ons kindje geboren zou worden. Wederom waren er genoeg pauzes tussen de weeën door om uit te kunnen rusten.
Zo rond 23.15 uur kreeg ik het idee dat het niet opschoot. Ik voelde niet dat het hoofdje dieper kwam, ik had het idee dat ons kindje vast zat. Marieke keek naar me, voelde even en gaf aan dat het hoofdje echt wel dieper was gekomen. Dat gaf me weer moed om door te gaan. Later heb ik zelf ook gevoeld of ze er al aankwam. En ja, ik voelde het hoofdje met de haartjes erop. Dat was bijzonder! Dat gaf mij zoveel moed en kracht om weer door te kunnen gaan. Marieke gaf me een peptalk, en vertelde me wederom hoe goed ik bezig was. Ze vertelde dat zij amper iets deed, dat ik het samen met Frido deed en dat dit een hele mooie manier was om zo ons kindje geboren te laten worden.
Ze vertelde me ook dat er een moment kwam dat ik het heel erg zou voelen branden. Daar moest ik doorheen. Want als ik daar doorheen was dan zou het hoofdje er zijn, en dan kon ik echt bijna ons kindje aanpakken. En ja, later voelde ik het echt branden. Dankzij de woorden van Marieke wist ik dat ik er doorheen moest en dat ik er bijna was. Ik gaf alle kracht die ik in me had, ik wilde zo graag dat ons kindje kwam. Rond 00.00 uur stond het hoofdje. Ik was helemaal verbaasd. Al die tijd had ik op mijn knieën in het bad gezeten. Als ik nu naar beneden in het water keek, zag ik het hoofdje tussen mijn benen staan. Wat was dat mooi en bijzonder om te zien! Ons kindje was er bijna! Ik kon haar gewoon bijna aankijken. Dat was zo mooi en bijzonder. Ook Frido vond het erg bijzonder, en werd er emotioneel van. Hierna kwamen nog twee persweeën. Op een gegeven moment vertelde Marieke dat ik ons kindje mocht pakken. Wat was dat bijzonder en speciaal. Ik voelde het lijfje en als vanzelf pakte ik het vast, en haalde ik onze dochter omhoog. Daar was ze dan, eindelijk! Ons mooie en lieve meisje Wies was geboren! Frido was gelijk bij me om haar te bewonderen, mij te zoenen, Wies vast te houden, en samen waren we erg emotioneel. Wies was er, en lag veilig in mijn armen met Frido’s handen eromheen. Zo mooi, zo bijzonder! Ik hield haar stevig tegen me aan, en was zo blij dat ze er was. Ik moest haar goed boven water houden. Ze ademde zelf al goed, en huilde ook. Als vanzelf begon ik tegen haar te praten. Hoe mooi en lief ze was, en dat we zo ontzettend blij waren dat ze eindelijk geboren was. Frido was dicht bij me, het was goed zo.
De navelstreng hebben we uit laten kloppen en zes minuten later werd de placenta al geboren. Dat ging ook vrij vlot en makkelijk. Frido heeft toen de navelstreng doorgeknipt. Ik heb toen nog even met Wies in bad gezeten, en haar daarna aan Frido gegeven. Debby en Marieke hebben me toen uit bad geholpen. Ik trilde en bibberde over mijn hele lichaam. Gek om te zien dat mijn buik nu weg was. Snel trok Debby me een badjas aan, en ben ik op de bank gaan liggen. Daar kreeg ik Wies meteen bij me op de borst. We hebben een tijdje zo gelegen, en Wies begon te zoeken naar mijn borst. Debby heeft toen geholpen om haar aan te leggen. Wat was dat ook een bijzonder moment. Frido zat naast me, en kreeg ook maar geen genoeg van mij en Wies.
Na een tijdje werd het wat te koud voor Wies, en heeft Frido haar van me overgenomen. Ze is toen nagekeken en gewogen. Ze had een mooi gewicht van 3260 gram, en was helemaal gezond. Frido heeft haar toen aangekleed. Wat werd ik daar emotioneel van. Mijn stoere en lieve man zo in de weer met onze dochter. Dat raakte me.
Niet lang daarna moest Marieke kijken of ik in orde was. Er was een kleine hechting nodig. Gelukkig kon dat ook gewoon thuis. Stiekem viel dat nog even tegen hoor. Maar Marieke hielp me er goed doorheen. Ik had een mooi uitzicht op mijn man met ons meisje in zijn armen. Hierna ben ik lekker gaan douchen. Debby ging mee om me te helpen en hield me goed in de gaten. Ze waste me, en droogde me ook af. Fijn dat ze me zo hielp! Eenmaal terug in de woonkamer was het klaar voor mij. Ik wilde geen familie meer bellen, ik was zo moe! Ik heb toen nog wel wat gegeten en gedronken. Erg fijn dat Marieke en Debby zo lang bij ons bleven. Ze namen uitgebreid de tijd, en hebben in mijn beleving echt alles op het gemakje gedaan. De sfeer was ook zo rustig, intiem en gemoedelijk. Na het eten en drinken heeft Debby me naar boven geholpen en in bed gelegd. Frido en Wies kwamen ook mee. We besloten dan ook om onze ouders pas de volgende dag te bellen. Debby heeft toen nog even geholpen om Wies te laten drinken, en is daarna beneden gaan opruimen en is daarna zelf naar huis gegaan. Wij hebben de nacht met z’n drieën doorgebracht. Zo bijzonder! Slapen konden we niet. Wies heeft heerlijk languit op Frido zijn borst gelegen. Het was goed zo, we zijn nu een gezin!
