Een baby ruim voor het 8 uur journaal!
Maandag 23 januari: we worden ‘s middags verwacht in het ziekenhuis. Ik ben 41 weken en 5 dagen zwanger en ik krijg een ballonkatheter om de bevalling in te leiden. Twee eerdere strippogingen hebben helaas niet tot een bevalling geleid. Ik vind het best wel spannend, want heb de hele zwangerschap gezegd dat ik het natuurlijk op gang wil laten komen. Mijn eerste bevalling begon ook spontaan met 39+1 weken, dus waarom deze niet?
Na een half uurtje aan het ctg te hebben gelegen komt de gynaecoloog. Ze wil de ballon gaan inbrengen, maar tijdens het toucheren vraagt ze of ik geen krampen heb. Nee, eigenlijk niet. Op wat pijn in m’n onderrug na dan, maar niets wat ik herken als weeën. Wat blijkt? Ik heb al 4 cm ontsluiting. Een ballon is dus niet meer nodig en de gynaecoloog stelt voor m’n vliezen te breken. Dat is wel even schakelen! Ik ging er namelijk vanuit dat ik pas de volgende dag zou gaan bevallen. Ik mag zelfs nog thuis bevallen als ik dat wil. We besluiten poliklinisch te bevallen, zoals ik het de hele zwangerschap al graag wilde. Ik mag kiezen wie mijn vliezen breekt: de arts in het ziekenhuis of de verloskundige. Die laatste heeft mijn voorkeur, want dat voelt toch iets meer vertrouwd. De gynaecoloog belt met Meander om het een en ander af te stemmen. Janine heeft op dat moment dienst, maar ze is nog in Etten-Leur. Omdat het nog wel even kan duren voor ze er is en omdat de kans op meconiumhoudend vruchtwater met deze termijn vrij groot is (en Janine dan eigenlijk helemaal voor niks zou komen omdat je dan medisch wordt), breekt de gynaecoloog mijn vliezen. Het is 16.20 uur en het vruchtwater is helder. Ik mag dus gewoon poliklinisch bevallen en Janine komt er zo snel mogelijk aan.
Gelukkig hadden we de bevaltas achterin de auto gelegd. Je weet immers maar nooit. Na het breken van de vliezen gaat m’n man deze gelijk halen. Ik zit op bed en bel direct onze geboortefotograaf. Zij moest nog ruim een uur rijden en het was ook nog eens spitstijd. Opschieten dus. Ook regel ik opvang voor onze dochter. Daarvoor bel ik m’n moeder. Ze grapt nog dat ik voor het achtuurjournaal wel een baby zal hebben. Little did I know.
Vrijwel direct na het breken van de vliezen beginnen de weeën. Hoewel ik niet bang was voor de bevalling, overvalt het me toch een beetje en vind ik het spannend. Zó voelde dat dus. Ik ga naast het bed staan, want zo kan ik ze het beste opvangen. Net zoals bij m’n eerste bevalling voel ik ze in m’n rug en benen. Op de klok die boven het bed hangt zie ik dat ze heel snel achter elkaar komen. Ze zijn ook gelijk heel krachtig. Al die tijd ben ik alleen op de kamer. Janine is er nog niet en m’n man haalt de spullen uit de auto. Wanneer mijn man terug komt, ziet hij een hele andere vrouw. Toen hij wegging zat ik nog vrolijk op bed, maar nu hang ik puffend aan het bed. Van de verpleegkundige heb ik een yogabal gekregen, maar ik krijg amper de kans om erop te zitten. Staand kan ik de weeën namelijk beter opvangen en de tijd ertussen is zo kort dat bouncen op de bal geen zin heeft.
Rond 17.00 uur komt Janine de kamer binnen. Ze vraagt of ik misschien onder de douche wil. Dat wil ik wel, dus ze helpt me eronder. Ik probeer te zitten, maar dat voelt niet goed. Ik ga staan en hou me vast aan de beugel. Die beenweeën zijn echt verschrikkelijk om op te vangen. M’n benen trillen helemaal.
Na een tijdje onder de douche te hebben gestaan begin ik langzaam wat druk te voelen. Janine geeft aan dat ik nog even moet puffen, zodat de baby goed zakt. Ik kom onder de douche vandaan en hang nog even aan het bed. Janine geeft aan dat ze me in principe niet meer hoeft te toucheren. Ze ziet het zo wel. Ik vind het prima. De druk wordt steeds groter en ik ga op bed liggen. Eerst op handen en knieën, maar dat werkt niet met de beenweeën. Ik ga op m’n rug liggen, iets wat ik eigenlijk niet wilde maar op dat moment “het beste” voelt. Ik voel dat ik moet persen. Nog heel even puf ik de weeën weg.
Iets na 18.00 uur stormt de geboortefotograaf binnen. Nét op tijd, want ik begin al met persen. Ze heeft amper de tijd om haar camera te pakken en alles in te stellen. Het persen gaat me verassend goed af, in tegenstelling tot de bevalling van mijn dochter. Toen had ik weinig echte persdrang omdat ze een sterrenkijker was. Dit keer wist ik precies waar ik naartoe moest persen en het ging snel. Na 7 minuten, om 18.12 uur, wordt onze zoon Seth geboren na een bevalling van minder dan twee uur. Wauw! Een hele andere ervaring dan mijn eerste bevalling, waarbij er een vacuümpomp en knip aan te pas kwam. En rúim voor het achtuurjournaal.
Mijn man pakt onze zoon aan en legt hem bij me op de borst. Na zo’n 10 minuten komt ook de placenta. Mega fijn, want ik was enorm bang dat deze niet vanzelf zou komen. Bij m’n eerste bevalling duurde dit namelijk heel erg lang en hebben ze hem er bijna uit moeten trekken. Zodra ook de placenta er is én helemaal is uitgeklopt, knipt mijn man de navelstreng door.
Terwijl onze zoon op mijn borst ligt, word ik gehecht. Ik had een klein scheurtje. We krijgen beschuit met muisjes en genieten van het moment. Nog snel voor bedtijd videobellen we met onze dochter om haar haar broertje te laten zien. Na zo’n anderhalf uur is het tijd voor de controles. Seth heeft een mooi gewicht en alles ziet er goed uit. Mijn man kleed hem aan en mag eindelijk met hem knuffelen. Ik ga douchen en hij belt nog wat familie. Nog diezelfde avond mogen we lekker naar huis toe! Uiteraard niet voordat we een stickertje op het geboortebord hebben geplakt.
