EEN DOCHTER?
Bevalverhaal door de ogen van een verloskundige…
Het is tegen drie uur ’s nachts als ik word gebeld door mevrouw Oldenhove. Ze heeft wat bloedverlies en een zeurende pijn in haar onderbuik. Ze is al in bad gaan zitten, maar de pijn zakt niet af. Het wordt haar derde kindje, een meisje dit keer, na twee stoere jongetjes.
Door de nacht loop ik naar mijn auto. Het is ijzig koud, de winter komt er weer aan. Ik heb me snel aangekleed en een borstel door mijn haar gehaald. Terwijl ik de auto open denk ik aan mevrouw Oldenhove. De vorige keer is ze snel bevallen, alles ging toen goed, dus het zal nu ook wel prima gaan. Het is een leuk stel en ze hebben ervoor gekozen dit keer thuis te bevallen.
Met verkleumde handen graai ik naar de kaart. Waar is nou toch de Molenlaan? Hij staat niet op de kaart. Dan maar even bellen met vader, die zal me er wel naar toe loodsen.
Als ik aankom neem ik ook gelijk mijn tassen mee naar binnen. Binnen is het lekker warm en ze zit nog in bad. Binnen een uur bevalt ze in bad, we vergeten helemaal om te kijken wat het is. Zo mooi is het om te zien hoe een kindje geboren wordt onder water en nog even een tijdje rustig onder water rondzwemt. Als de baby boven water komt dek ik ze af met dat wat we klaar hebben gelegd. Moeder zit prinsheerlijk en met een grote glimlach op haar gezicht in het grote bad met een klein roze pakketje op haar borst. De verbazing is groot als papa de baby voorzichtig naar zich toe draait voor de foto. Er wiebelt meer tussen zijn benen dan alleen de navelstreng. ‘Een ZOON!? Het zou een dochter worden!’ Ik laat beide ouders even genieten van zoon Stijn en maak ondertussen een paar mooie foto’s. De kraamzorg is nog niet gearriveerd dus ga ik op zoek naar iets anders dan het roze babypakje dat we hadden klaarliggen voor de baby.
Bij het binnenlopen van de babykamer zie ik dat ze nog maar net in dit huis wonen. Alles staat nog ingepakt en de commode staat in de hoek. Als ik de kast open doe op zoek naar warme kleertjes kan ik mijn lachen niet inhouden. Alles is ROZE! Truitjes, rokjes, rompertjes, jurkjes, zelfs de sokjes in een knal roze kleurtje zijn niet te missen! Ze hadden duidelijk een meid verwacht en alles van de jongens weggegeven. Schattig om te zien, dat wel, maar wat moest ik kiezen voor stoere Stijn? Ik kies voor het meest neutrale wat ik kan vinden; een wit jurkje (sorry Stijn…) en een gele omslagdoek. Dan kleed ik Stijn aan en stop hem in zijn warme bedje. Moeder gaat ondertussen onder de douche met hulp van haar schoonzus. Ik ruim mijn spullen op en vader smeert beschuit met …. roze muisjes.
Toen later de kraamzorg binnen stapte moest ze lachen om de hele situatie. ‘Gefeliciteerd met jullie zoon, zijn jullie de schrik al te boven?’ Uiteindelijk stroomde de kamer vol met opa’s en oma’s die Stijn kwamen bewonderen. Met z’n allen aten we de beschuit met muizen en feliciteerden elkaar.
Uiteindelijk nam ik afscheid van de familie en reed terug naar huis. Het was al bijna zes uur en er kwam weer wat leven op straat. Fijn moment van de dag is dat altijd weer. Mensen worden wakker en vertrekken naar hun werk, ik mag lekker mijn bed inkruipen voor nog een paar uurtjes slaap. En ja, heel af en toe komt het voor dat ze er met een echo naast zitten. Bij alle drie de echo’s hielden ze het op een meisje. Dus een meisje zou het worden, maar dan wel een met een piemeltje!
Marieke van Maaren, verloskundige
