11 oktober 2024

‘Heb je zelf al kinderen?’ 

Ik slik even. Het is een vraag die toch wel regelmatig gesteld wordt tijdens het spreekuur. Soms uit nieuwsgierigheid, soms ook omdat zwangeren benieuwd zijn of ikzelf weet hoe het is om zwanger te zijn of te bevallen. ‘Nee, nog niet, misschien in de toekomst’ antwoord ik, en ik ga verder met de controle.

Ik droom er al jaren van. Mama zijn. Maar ook van het meemaken van een zwangerschap, hoe het is om voor het eerst een kloppend hartje te zien op een echo, schopjes te voelen, en stiekem ook wel hoe het nou echt voelt om te bevallen. Na onze bruiloft vorig jaar voelden we ons er echt klaar voor: ouders worden. We kletsen er veel over tijdens onze huwelijksreis. Stomverbaasd had ik na een maand al een positieve zwangerschapstest in handen. Dolgelukkig dat het ons zo snel gegund leek te zijn. Ik meldde me aan bij collega’s en vertelde het sommige vriendinnen. Ik kan het niet voor me houden hoor, zeker omdat ik zelf de hele dag omringd ben door zwangeren! Ik kreeg zelfs al een eerste cadeautje. Slofjes en een mutsje.

Een paar weken later had ik wat buikpijn. Ik ging slapen, zonder me zorgen te maken. De dag erna verloor ik deze zwangerschap. We waren intens verdrietig. Wat een confrontatie zeg, ik wist pas kort dat ik zwanger was, maar toch spatte het hele toekomstbeeld even uit elkaar. De periode erna bleef moeilijk, maar ik wist ook hoe vaak miskramen voorkomen. We hadden pech gehad. Dat is de andere kant van de verloskunde.

Daarna ging het nog drie keer mis. Telkens werd het verdriet nog een stukje groter, en de hoop een stukje kleiner. In de tussentijd zie ik flink wat vriendinnen moeder worden. De droom om samen onze kindjes op te voeden, voelt steeds verder weg. Sommige dagen beheerst het alles. Twijfel ik wel eens hoe lang ik het vol kan houden, de struggles met onze eigen wens combineren met het werk als verloskundige. Maar telkens als ik een bevalling mag begeleiden voel ik ook dat het mijn werk niet in de weg hoeft te staan. Soms heb ik dan zelfs het volste vertrouwen dat wij dit ook ooit mee mogen maken. Daar probeer ik me aan vast te houden, maar dat maakt het nog niet makkelijk. 

De slofjes en mutsje die ik heb gekregen liggen in een la. Soms kijk ik er even na, dromende over ‘ons’ kindje. Het verlangen is groter dan ooit. Daarom wordt het ook moeilijker om er niet open over te zijn. Het is zo’n groot onderdeel van ons leven, en ook van mijn werk! We spreken bijna dagelijks zwangeren die (mogelijk) een miskraam hebben, of hebben gehad. Soms wil ik dan ook heel graag tegen deze (wens)ouders zeggen dat ik echt begrijp hoe moeilijk, verdrietig en eenzaam het is, en dat ik enorm blijf hopen op goed nieuws, voor deze ouders en voor onszelf.

Liefs,

Annemarieke

57 keer bekeken

Recente artikelen

Translate »