Meekijken in een dienst van.. 

Op een mooie zomerochtend in juni, gaat de diensttelefoon rond tien voor acht in de ochtend. Ik stap net onder de douche vandaan, de nacht was rustig gebleven en ik heb heerlijk kunnen slapen. 

‘’Hoi, ik denk dat mijn bevalling begonnen is. Sinds vanmorgen half vier voel ik dat mijn lichaam aan het rommelen ging. Sinds zes uur vanmorgen komen de weeën regelmatiger a 3-5 minuten en duren nu ook goed een minuut. Ik kan het opzich nog wel goed hebben, maar misschien toch goed om alvast even door te geven.’’ 

Ik hoor direct aan haar stem dat het serieus klinkt en zoek ondertussen haar dossier op mijn telefoon. Ik ken deze zwangere dame redelijk goed, we hebben elkaar veel gezien in de zwangerschap. 

‘’Kijk aan, dat lijkt er inderdaad wel op dat de bevalling begonnen is. Fijn zeg!’’ Antwoord ik enthousiast. Ik weet hoe graag zij uitkeek naar het moment om haar baby te ontmoeten, en vooral ook uitkeek om niet meer zwanger te zijn. ‘’Zijn de vliezen ook al gebroken?’’ Ondertussen probeer ik mezelf snel af te drogen en aan te kleden. Aan de andere kant van de lijn krijg ik de informatie door dat de vliezen nog niet zijn gebroken, dat er een heel klein beetje bloedverlies is geweest en dat ze haar baby goed voelt bewegen. Tijdens het telefoongesprek hoor ik haar een wee wegzuchten. ‘’Dat doe je heel goed zeg! Ik ga zo snel mogelijk ontbijten, mijn spullen pakken en kom dan naar je toe. Ik zie dat er wel wat file staat onderweg, hij geeft aan dat ik er rond half negen ga zijn.’’ De vrouwenstem aan de andere kant van de lijn geeft aan dat dat prima is. Ik vraag haar om mij op de hoogte te houden indien er veranderingen zijn in tussentijd. 

Ik zit al even in de auto als de diensttelefoon rond twintig over acht opnieuw gaat. Ik herken het nummer direct, dit is van de bevallende dame waar ik naar onderweg ben. Met een beetje spanning neem ik de telefoon op en duw mijn gaspedaal nog net iets verder in. ‘’Hoi, met mij weer. Het lijkt alsof ik een klein beetje druk gevoel begin te krijgen. De weeën komen ook wat sneller achter elkaar nu.’’ 

Dat dacht ik al… De bevalling gaat in een razend tempo. ‘’Dat betekent dat je baby graag geboren wil gaan worden. Het is belangrijk dat je blijft zuchten als de wee komt, probeer nog even niet toe te geven aan het persgevoel.’’ Instrueer ik haar zo duidelijk mogelijk. ‘’De navigatie geeft aan dat ik er over 12 minuten ben. Ik blijf aan de lijn in de tussentijd.’’ Op dit soort momenten lijkt het altijd alsof alle auto’s op de weg totaal geen haast hebben, staat elk stoplicht net iets te lang op rood en lijken de minuten wel uren te duren. 

Ondertussen hoor ik dat de weeën inderdaad iedere twee minuten komen, ik coach haar door de telefoon heen om te blijven zuchten. Ook hoor ik op de achtergrond aan de andere kant van de lijn dat de aanstaande vader regelt dat hun andere kindje wordt opgehaald door opa en oma. Ik vraag tussendoor of haar partner ook alvast het kraamzorg bureau wil inschakelen. Normaal regel ik dat zelf, maar gezien de haast van de bevalling is het fijn dat zij ook alvast op de hoogte worden gebracht. ‘’Ik ben er’’ roep ik nog net door mijn carkit voordat ik mijn auto parkeer voor de deur. Ik kan direct naar binnen lopen, de voordeur stond al open. 

Ik stap de badkamer binnen waar de bevallende dame op het toilet zit. ‘’Wat fijn dat je er bent! Ik heb het idee dat het heel snel gaat’’ vertelt de vrouw mij tussen de weeën door. ‘’Ja dat idee heb ik ook.’’ Ik zie dat haar lichaam hard aan het werk is. Ik stel voor om direct de controles te doen, zodat we weten waar we staan en wat het plan gaat worden. Er is namelijk een medische indicatie voor deze bevalling, omdat de placenta bij de eerste bevalling niet spontaan geboren werd. Dat betekent dat de bevalling nu eigenlijk in het ziekenhuis dient plaats te vinden zodat ik samen met de gynaecoloog en verpleegkundigen direct kan handelen als dit weer het geval is. Bij de vorige bevalling was er ook meer bloedverlies dan gebruikelijk, dat gaat vaak samen met het niet spontaan geboren worden van de placenta. Twee redenen om in het ziekenhuis te bevallen. 

Tijdens de zwangerschap hebben we vaak gesproken over deze medische indicatie. Er was eigenlijk een grote wens voor een thuisbevalling, maar het koppel wilde die beslissing graag maken naar aanleiding hoe snel de bevalling zou verlopen. Uiteraard zijn alle risico’s van een (ongeplande) thuisbevalling besproken. Ook de mogelijkheden zijn doorgesproken vooraf, welke interventies wij thuis kunnen inzetten als de bevalling bijvoorbeeld te snel zou verlopen om nog naar het ziekenhuis te kunnen gaan.

Intussen luisterde ik naar de hartslag van de baby en voelde ik naar de ontsluiting: 6cm, de vliezen zijn nog niet gebroken. Een moeilijk dilemma: is er nog genoeg tijd om naar het ziekenhuis te gaan? Het zou erg krap worden… Toch stelde ik de vraag aan het koppel, want zij moeten immers zelf de beslissing maken waar zij zich het beste bij voelen. In goed overleg werd besloten om thuis te blijven. De weeën komen intussen zo snel achter elkaar, dat de autorit niet erg aantrekkelijk klinkt. 

Het is inmiddels negen uur. Ik vraag aan de aanstaande vader of hij mijn spullen uit de auto wil gaan halen. Ik geef hem mijn autosleutels zodat ik bij zijn vrouw kan blijven en binnen alle spullen kan klaarzetten. Ik zet altijd al mijn spullen klaar, zodat ik direct kan handelen als er iets nodig is. De kraamverzorgster is ook gearriveerd. Ik breng haar op de hoogte van de situatie en vertel waar de spullen liggen indien het nodig is. Ook de zus van de barende vrouw stapt binnen. 

Het is inmiddels half tien. De weeën worden zichtbaar heftiger en het drukgevoel neemt ook wat toe. Er is nog geen reflectoire persdrang. De harttonen van de baby blijven mooi constant. Nog geen tien minuten laten verandert het lichaam van de barende vrouw, de persdrang is nu wel aanwezig tijdens de wee. Dat betekent dat de baby bijna geboren gaat worden. Ik vertel wat ik zie en ik geef aan dat ze tijdens de wee wel mee mag gaan duwen. Omdat de vliezen nog niet gebroken zijn, is er een grote kans dat die gaan breken tijdens het persen. Daarom houd ik een aantal celstof matjes gereed. Partner gaat naast zijn vrouw op bed zitten en ondersteund haar. Het duurt ongeveer twee weeën voordat ze toe durft te geven aan de persdrang, met direct een fantastisch resultaat! We zien het hoofdje steeds verder komen, met nog de vliezen eromheen. De volgende wee wordt de baby rustig geboren, nog met de vliezen om haar hoofdje heen! Hoe bijzonder! 

Ondanks dat de vliezen nu natuurlijk wel breken, en het vruchtwater vooral terecht komt op de broek van papa, pakt hij haar met liefde mee aan en legt hij haar op de borst van zijn vrouw. Daar is ze! 

Er is ontlading bij de ouders, dat blijft een mooi moment om getuige van te zijn. Maar, voor mij begint nu pas het spannendste gedeelte.. Komt de placenta deze keer wel vanzelf? Is het bloedverlies niet te ruim? Mijn adrenaline level schiet omhoog en houd alles nauwlettend in de gaten. Normaal gesproken wil ik juist nu de rust bewaren zodat er echt een moment is om van de baby te genieten, alleen bij deze geboorte wil ik dat we ook echt thuis kunnen blijven. Het bloedverlies is heel stabiel, de baarmoeder knijpt goed samen en de placenta lijkt al los te liggen. Bij de eerste poging om de placenta geboren te laten worden, volgt hij nog niet. Partner springt direct bij en begint met het uitoefenen van de druk op de drukpunten die hij geleerd heeft bij de acupressuur cursus om de baarmoeder nog beter te laten samen knijpen. Na ongeveer vier minuten proberen we het nogmaals. Hij volgt! De placenta wordt spontaan geboren! Ook het bloedverlies is normaal en de baarmoeder trekt ook weer normaal samen na de geboorte van de placenta! Wat een opluchting! Nu kan het grote genieten beginnen!

Er worden veel mooie foto’s gemaakt nadat we met z’n allen zijn bijgekomen van deze bijzondere ochtend. We kletsen uitgebreid na over de beslismomenten. Uiteindelijk is de baby nog geen uur later geboren dan het moment van beslissen of we nog naar het ziekenhuis konden gaan. Achteraf dus de enige goede beslissing geweest om thuis te blijven, al beseffen ouders en ik ons heel goed dat het ook anders had kunnen aflopen. Gelukkig was er veel vertrouwen van de ouders in mijn handelen en hadden we de verschillende scenario’s al in de zwangerschap goed met elkaar besproken. Hoe bijzonder dat ik dan ook echt bij deze geboorte aanwezig mocht zijn! 

’s Middags toen ik het dossier aan het aanvullen was en het beval verslag typte, besefte ik me weer dat het telkens zo belangrijk blijft om de juiste beslissingen te maken, samen met de ouders. Want ook al zijn protocollen ontwikkeld om medisch gezien de minste risico’s te lopen, het gevoel en vertrouwen van de zwangere/barende vrouw is ook een belangrijke factor. Als vooraf de mogelijkheden en eventuele risico’s maar goed en duidelijk met elkaar besproken worden zodat er een weloverwogen beslissing genomen kan worden. Deze fijne ervaring zal ik in ieder geval niet snel vergeten!

Janine