Onze baby werd geboren!

DE NATUURLIJKE KEIZERSNEDE

Op 13 januari 2015 moesten de papa to be en ik ons melden op de kraamafdeling.

Vandaag zou het gebeuren: onze baby werd geboren!

Zo onwerkelijk! Normaal weet je nooit precies wanneer je kindje wordt geboren, wij wisten zelfs al het tijdstip. Bovendien starten veel geboortes met weeën en pijn. Daar zat ik dan, geen centje pijn, geen weeën. Lichamelijk voelde ik me prima. Maar geestelijk was het een aparte gewaarwording. Ik zat op bed, starend naar m’n buik. Naast me stond het babybedje al klaar. Hoe onwerkelijk is het dat daar straks ons kindje in ligt! Na maanden fantaseren weten we over een uur hoe ze eruit ziet en, of ze gezond is. Want dat was nog wel spannend.
Op de 20 wekenecho waren geen afwijkingen te zien. Het kindje was wat aan de kleine kant, maar niks zorgelijks. Met 28 weken nog een groeiecho laten maken. En toen gingen alle alarmbellen rinkelen. Het kindje was te klein. Zat met haar buikomvang onder de onderste curve. Waarschijnlijk iets met de placenta. Ik werd opgenomen en kreeg longrijpingsmedicijnen voor het geval ze eerder gehaald zou moeten worden.

Na drie dagen mocht ik naar huis, maar moest wel wekelijks terug naar het ziekenhuis voor controle. Op een gegeven moment was de bloedsomloop van de navelstreng aan de hoge kant en moest ik ook dagelijks een hartfilmpje van de baby laten maken. Een spannende tijd!

Toen ik 36 weken zwanger was vertelde de gynaecoloog dat onze kleine meid met 38 weken door middel van een keizersnede ter wereld zou komen. Een gewone bevalling was te risicovol. Daarnaast lag ze ook nog eens in stuit.
Hij vertelde over ‘de natuurlijke keizersnede’. Zodra ze uit de buik was en de kinderarts haar heeft gezien, zou ze op m’n borst worden gelegd en mocht ze mee naar de uitslaapkamer. Dit om het hechtingsproces tussen ouder en kind te bevorderen. Maar, ze moest wel gezond zijn en meer dan 2400 gram wegen. Vooral dat laatste was nog spannend. ‘Het zal erom hangen’ vertelde de gynaecoloog.Om 13.00 was het dan zover! Groen licht.
Katheter was geplaatst, sexy operatieschort aangetrokken. We waren er klaar voor!
Eerst werd het infuus aangelegd in een voorbereidingsruimte waar allemaal mensen lagen die op dat moment geopereerd zouden worden. Ik keek m’n ogen uit. Het trekken van verstandskiezen was het enige spannende wat ik aan ‘operaties’ had ondergaan. Dit leek een soort fabriek, lopende band werk. Heel apart.
De minuten tikten voorbij. Nog even!
En ja hoor daar gingen we, op naar de volgende stap! M’n man bleef achter, die moest zich omkleden en zich ‘operatieklaar’ maken.
De rit naar de operatiekamer zal ik nooit vergeten. Zoveel mensen om je heen. Zoveel bedrijvigheid. Ik keek de kamer rond. Hier gaat het gebeuren. In deze kamer zal m’n leven voorgoed veranderen. Hier word ik moeder!
Alles ging op dat moment zo snel!
Eerst: de gevreesde ruggenprik! Gelukkig viel het reuze mee. Voelde er nauwelijks iets van. Al gauw lag ik horizontaal en kwam manlief binnen. Het gaat beginnen!
Ik voelde me wel wat dizzy worden, dus kreeg ik ‘iets’ in m’n infuus waardoor dat gevoel snel over was. Een verpleegkundige vertelde wat ze ongeveer aan het doen waren. Ik voelde wat getrek en gesjor. Raar idee, je buik ligt helemaal open, maar je voelt er niets van! Dat laatste vond ik nog wel spannend, stel je voor dat ik opeens wel wat zou voelen. Dat de verdoving uit zou werken. Maar lang genoeg kon ik daar niet over piekeren: ‘Nog 5 minuten’ werd er opeens gezegd. Wow, nog 5 minuten, laat het gezond zijn, laat het gezond zijn. ‘Papa, ze gaat geboren worden, je mag gaan staan’

En daar was ze! Een dochter! Ze werd boven m’n hoofd gehouden. Ze huilt, ze ademt, ze ziet er goed uit!! Wat is ze mooi! Onze dochter! Helemaal compleet! 10 vingertjes, 10 teentjes. Zo klein! Ze moest, nadat ik haar snel een kusje mocht geven, samen met haar kersverse vader even door de kinderarts bekeken worden. Alles was in orde! Ze woog 2780 gram. Dat betekende dat ze lekker bij me op de borst kon liggen. Ik leefde in een roes, m’n ogen begonnen te tranen. Ik keek m’n man aan. We voelden ons de gelukkigste ouders op aarde! Dat zoiets moois uit m’n buik kon komen!
Ondertussen naaiden de artsen de wond dicht en konden wij lekker genieten van de eerste momenten met ons prulleke.
Omdat ze zo klein was moest haar glucose worden getest. Daardoor kon ze niet met mij mee naar de uitslaapkamer. Papa ging met haar mee. Het hechten ging supersnel en al gauw lag ik op de uitslaapkamer. Trots liet ik de foto’ s die ik al mee had gekregen zien aan de verpleegkundigen.
Om me heen zag ik weer dezelfde mensen liggen als op de voorbereidingskamer. Ik besefte me dat ik waarschijnlijk de gelukkigste en meest stralende patiënt was die daar op dat moment lag. Een keizersnede is naar mijn beleving een ‘pretoperatie’, want kijk wat je ervoor terug krijgt!
Voor mijn gevoel heb ik maar 15 minuten op de uitslaapkamer gelegen. Al gauw werd ik weer naar de kraamafdeling gereden. Na 5 minuten wachten op m’n kamer was daar het moment. Een trotse papa verscheen in de deuropening, met in zijn armen.. Ons kindje.. Ik wist het zeker: dit moment zal het mooiste moment uit m’n leven zijn!