3 september 2022

POPPENKLEERTJES

Bevallingservaring van een verloskundige…

Midden in de nacht wordt ik gebeld door meneer Ramawad. Ik herinner me dat zijn vrouw bijna 40 weken zwanger is van hun tweede kindje. De eerste werd poliklinisch in het ziekenhuis geboren bij 37 weken, dit was toen een normale bevalling. Meneer zegt dat de vliezen zijn gebroken. Ik vraag alles netjes uit en begrijp dat de weeën nog niet zijn begonnen. Het water is helder en de baby is goed ingedaald in het bekken. Ik vertel meneer Ramawad dat ik rond 9.00 langskom. Als er weeën om de 5 minuten zijn mogen ze voor die tijd natuurlijk bellen. Ik hoop voor ze dat nog even kunnen slapen voor de weeën beginnen.

Ik lig net weer lekker warm in bed te soezen. Plots gaat weer de telefoon. Hmm dat gaat een drukke nacht worden! Maar nee, het is wederom meneer Ramawad. Er komt nu ineens veel water. Nadat ik hem heb gerust gesteld en hem wederom vertel dat ik om 9.00 kom kijken draai ik me weer lekker om. Maar helaas duurt dat weer niet lang. Meneer Ramawad blijft me uit mijn slaap houden. Het water is nu licht roze. Maar er zijn nog steeds geen weeën! Omdat hij nu al voor de derde keer belt ga ik maar kijken. Het lukt me toch niet meer om te slapen. Bovendien is meneer Ramawad waarschijnlijk erg bezorgd. Eigenlijk weet ik al dat ik voor niks ga. Geen weeën, alleen vruchtwater. Je moet echt weeën hebben om ontsluiting te krijgen. Sommige vrouwen die zwanger zijn van een tweede of volgend kindje hebben aan het einde van de zwangerschap al een beetje ontsluiting. Ik heb zelfs wel eens een vrouw op het spreekuur gehad met 5 cm ontsluiting! Ze had geen weeën en is ruim een week later pas bevallen. In die week gebeurde er helemaal niks! Tot ze de eerste wee voelde.
Op de automatische piloot rij ik naar familie Ramawad. Omdat ik nu ga kijken hoef ik er niet meer om 9.00 naar toe. Zoals bij alle mensen met gebroken vliezen maar geen weeën ga ik alleen mijn verhaal vertellen en het hartje luisteren. Vanwege het infectiegevaar dat er is bij gebroken vliezen ga ik nog geen inwendig onderzoek uitvoeren. Dit doen we pas als er krachtige weeën zijn. En dat kan best wel eens een poos kan duren. Bij veel zwangeren ontstaan uiteindelijk wel weeën waarna ze gewoon gaan bevallen. Helaas moet dat in Nederland na 24 uur in het ziekenhuis. Beval je voor die tijd dan mag de verloskundige het afmaken, thuis of poliklinisch. Familie Ramawad woont in Rotterdam Zuid en ik op dat moment in Noord. Ik moet dus door de Maastunnel. Als ik net in de auto zit belt meneer Ramawad wederom. Zijn vrouw heeft nu een keer een pijn gehad. Door het gebrekkige Nederlands van meneer kan ik er niet achterkomen wat er verder nog aan de hand is. Ik zeg dat ik in de auto zit en er met 15 minuten ben. Net voor de Maastunnel belt hij weer. Hij schreeuwt door de telefoon, IK ZIE HET HOOFDJE!!!!  Ik schrik want dit had ik niet verwacht. Heb ik de gehele situatie door de taalbarrière verkeerd ingeschat of heeft ze echt een stortbevalling? Het gaspedaal gaat in en met 120 rij ik door de Maastunnel. Ik spreek meneer Ramawad ondertussen streng toe want hij is compleet in paniek. Rustig blijven nu, zeg ik tegen mezelf. Ik ben onderweg. Pak met twee handen de baby vast en zeg je vrouw een beetje mee te persen. Wat zie je nu vraag ik. Ik verwacht dat zij zegt dat de baby er nu helemaal uit is. Maar tot mijn verbazing zegt hij dat hij niets ziet want hij is beneden en zijn vrouw boven. Dan ga je NU naar boven dirigeer ik heb. Hij belde mobiel dus hij moet naar zijn vrouw kunnen. Hijgend hoor ik hem boven komen, niet van de inspanning weet ik, maar van de schrik. Ik hoor de baby goed doorhuilen en maak me even geen zorgen om de baby. Ik zeg hem de baby vast te pakken en deze bij moeder op haar borst te leggen. Pak de eerste beste handdoek en droog je baby af. Hierna moet je de baby met een handdoek of het dekbed toedekken. Lukt dit? Duidelijke, korte en simpele instructies geef ik zodat hij dit keer wel doet wat ik zeg.

Ondertussen parkeer ik mijn auto in standje onmogelijk voor ze op de stoep. Niemand die hier nu last van heeft. Ik wil zo snel mogelijk zien of alles goed is. Met twee tassen onder mijn arm loop ik naar hun voordeur die met een ruk open vliegt. Meneer Ramawad staat helemaal opgewonden in de deuropening, neemt mijn tas over en loopt achter me aan de trap op. Als ik in de slaapkamer van de familie sta kom ik erachter dat hij mijn tas beneden heeft laten staan.

Oh oh ohh, verbazing na verbazing…. De baby ligt huilend in een plasje vruchtwater tussen de opgetrokken knieën van moeder op het dekbed. Ik pak de baby vast en leg deze warm bij moeder op haar borst. De baby, een jongen voelt ijskoud. Dat is ook niet zo gek als je in een ijskoude kamer in een plasje vocht ligt. De placenta laat ik geboren worden en er vloeit gelukkig heel weinig bloed. Het dekbed is verpest lijkt me maar daar gaat mijn aandacht nu even niet naar uit. Normaal heb ik alle tijd om de kruiken te vullen de kleertjes warm te leggen, de kachel op te stoken en de kraamhulp te bellen. Nu moet ik op zoek naar alle spullen. Familie Ramawad woont nog maar een aantal dagen in dit huis. Ze zouden morgen uit hun oude huis alle baby spullen overbrengen. Ze hebben dus helemaal niks! Maar dan ook echt niks! Geen bed, geen luiers, geen kleren, geen kruiken. Gelukkig zit er in het kraampakket die ze dan weer wel hebben een proefverpakking Pampers. Net als ik me afvraag wat ik deze baby zal aantrekken loopt hun vier jarige dochter in haar pyjama voorbij. In haar ene hand heeft ze haar knuffel en in de andere haar babypop. Aha. Dat zijn waarschijnlijk de juiste maat kleertjes. Uit die poppenkleren! Ik kleed hem aan met poppenkleren als moeder onder de douche staat. Na de douche kruipt ze in het enige schone bed dat er nu is. Dat van haar dochter. Sinds vandaag hebben ze straalkachels in huis want dit huis had geen cv. De straalkachel zet ik op 10 cm naast het bed met daarin moeder en een nog steeds sterk afgekoelde baby. Ik laat vader een pakje flesvoeding halen bij de nachtapotheek en geef hem 20 cc flesvoeding. Deze baby moet wat voeding binnenkrijgen om te verbranden. Dat stookt zijn eigen motortje op. Na ruim 2 en een half uur verlaat ik huize Verbazing. De baby is ondertussen wat opgewarmd, ligt lekker dicht bij mama aan de borst. De lakens en dekens van haar eigen bed heb ik in de wasmachine gedaan. Normaal doet de kraamzorg dat altijd, deze is meestal al voor de bevalling aanwezig als wij verloskundigen op tijd bellen. Ze moeten binnen een uur aanwezig zijn. Maar… het zal je niet verbazen…. Ruim twee uur later was ze nog niet aanwezig……

Marieke van Maaren, Verloskundige

245 keer bekeken

Recente artikelen

Translate »