Bevallen als verloskundige (positief bevalverhaal) 

In september werd ik (Annemarieke) moeder van Nine. De hele zwangerschap keek ik best wel uit naar de bevalling. Misschien is dat gek, maar ik was zo benieuwd hoe het zou zijn om zelf te bevallen, in plaats van aan de zijlijn te staan. Het leek me zo bijzonder! Ik heb wel eens getwijfeld of ik er misschien niet naïef in stond, maar achteraf denk ik dat juist die nieuwsgierigheid en vertrouwen in de bevalling me enorm geholpen heeft. 

Richting het eind van de zwangerschap rommelde mijn buik af en toe. Ik heb twee keer zelfs getwijfeld of de bevalling gestart was, maar een paar dagen na de uitgerekende datum kreeg ik opeens het gevoel dat de bevalling niet vanzelf zou starten. Geen idee waar dat op gebaseerd was. Ik ging ’s avonds niet slapen met de vraag of ik wakker zou worden van weeën, het zou rustig blijven. Toen ik 41 weken zwanger was ging ik voor controle naar het ziekenhuis, om te bespreken of ik een inleiding wilde of dat ik wilde afwachten tot 42 weken. Een inleiding wilde ik liever niet. Ik probeerde er realistisch in te staan: wat nodig is, is nodig. Toch bleef de wens voor een natuurlijke start groot. Ik hoopte (een deel van) de bevalling thuis te doen en bevallen met begeleiding van een van de Meander collega’s! 

Op 3 september zou ik ingeleid worden. 4 september zou ik namelijk 42 weken zijn en het advies is om niet langer dan 42 weken zwanger te zijn. Nu blijft het natuurlijk altijd een keuze om wel of niet in dat advies mee te gaan, maar voor mij voelde het ook niet goed om nog langer af te wachten. Uiteindelijk bleek ik voor die tijd voldoende ontsluiting te hebben om mijn vliezen te laten breken. Daarom sprak ik met een collega af dat ze in de ochtend van 2 september langs zou komen om dat te proberen. Het lukte, het vruchtwater was helder, en toen begon het afwachten. Die avond zou ik naar het ziekenhuis gaan om de bevalling verder in gang te zetten als ik niet vanzelf weeën zou krijgen. We deden die dag rustig aan, keken een serie, hadden het over de komst van de baby (nu zou het echt niet meer lang duren!) en probeerden in de middag even een dutje te doen. Dat lukte niet, ik lag flink te piekeren. Zou het nog wel starten? Hoe zou het gaan lopen? Net toen ik uitsprak dat ik niet dacht dat er wat ging gebeuren, kreeg ik de eerste wee. Ik sloeg de dekens van me af en schrok even. Dit was anders dan de voorweeën die ik had gehad! Vol verwachting wachtten we af of er nog een kwam. In de twee uur daarna kwamen de weeen steeds frequenter en werden ze sterker. Ik was zo blij dat het eindelijk op gang kwam, dat ik vooral heel enthousiast werd als een wee pijnlijker was dan die daarvoor ;). 

Tweeëneenhalf uur na de eerste wee, rond 17.30u, kwam een collega langs. Ik twijfelde even of ik haar te vroeg gevraagd had om te komen, want de weeën leken even wat minder te zijn. Er was qua ontsluiting eigenlijk nog niks veranderd, nog steeds 3 centimeter. Ik baalde, maar probeerde me er ook aan vast te houden dat dat nog niet voorspelde hoe de rest van de bevalling zou verlopen. Mijn man ging het bevalbad opzetten en ik ving de weeën rustig op. Liggend, staand, lopend, op de bal. Uiteindelijk ook in bad. De warmte was fijn, maar ik vond het soms lastig om een houding te vinden. De weeën werden heftiger, en het werd steeds lastiger om mijn ademhaling onder controle te houden, maar ik was er wel rustig onder. Ik zag er niet tegenop als er weer een wee startte en tijdens de heftige piek dacht ik, ‘mooi, dan gaat het zo weer afzwakken!’. Rond 21.45u wilde ik graag weten of er vordering was. Dat moest wel met deze weeën, maar toch was ik bang dat het niet zo was. Ik had toen 5 centimeter ontsluiting. Ik vond dat tegenvallen, maar iedereen om mij heen werd was er blij mee. Inmiddels waren er ook twee vriendinnen gearriveerd die ik ken van de opleiding (ook verloskundigen). 

Ik ging even onder de douche. Snel voelde ik toen druk. Ik ging me zorgen maken over de ligging van de baby. Ik had ‘pas’ 5 centimeter en het hoofdje zat nog hoog, waarom voel ik druk? Ik was bang dat de baby als sterrenkijker lag. Tijdens het douchen begon toch het idee te krijgen dat het snel ging. Ik durfde dat niet uit te spreken, angst voor teleurstelling als de vordering tegen zou vallen. Ik vroeg mijn man, die bij mij op de badkamer was, een van de meiden te roepen. Ik hoopte dat zij deze weeën zouden zien en ook zouden denken dat het snel vorderde. Dat was zo. Ik wilde terug in bad omdat ik te veel last had van mijn rug om rechtop te blijven zitten. Ze stelde voor om nog eens mijn ontsluiting te checken, omdat ze het idee had dat ik een heel eind was, ondanks dat ik anderhalf uur geleden pas 5 centimeter had. Dat werd snel bevestigd, ik had volledige ontsluiting! 

Ik wilde terug in bad. Ik stapte van het bed af en de wee erna kreeg ik enorme persdrang. Het was overweldigend. Er zat geen opbouw in, waardoor ik er een beetje van schrok. De wee erna zat ik in bad en voelde ik het hoofdje al met mijn hand. Ik voelde veel haar! Het ging opeens heel snel! De weeën waren enorm krachtig. Ik hoefde zelf niet mee te persen. Elke wee kwam ze een stukje verder. Wat voelde dit intens! Gelukkig lukte het om rustig te blijven. ‘Nog een paar weeën en dan is het klaar, dus hoe heftig de komende weeën ook zijn, daarna ben ik er vanaf’, zei ik tegen mezelf. 

Er heerste een enorme rust in de kamer. Om 23.42u hebben de meiden die bij de bevalling waren nog een foto gemaakt samen. Alle drie staan ze er lachend op. Een minuut later werd het hoofdje van Nine geboren. Ik moest wachten op de volgende wee zodat haar lijfje geboren kon worden. Toen die kwam, om 23.44u, pakte ik haar zelf aan. Ik hield haar nog heel even onder water om haar te bekijken voordat ik haar echt bij me pakte. Ze had een goede start! 

Ook daarna verliep alles goed. De placenta kwam vanzelf en ik had niet veel bloedverlies. Voordat ik het wist waren we onze ouders aan het bellen en werden er beschuiten met muisjes gesmeerd. Het was gewoon gelukt! Thuis, zonder complicaties en met de mensen om me heen die ik er graag bij wilde hebben. Ondanks de pijn en hoe heftig het is, vond ik het zo bijzonder. Ik ben geen moment in paniek geweest. Ik denk dat de kennis als verloskundige ervoor gezorgd heeft dat ik realistische verwachtingen had en dat ik daardoor niet schrok van wat er gebeurde en van wat ik voelde. Ik zei meteen daarna: ‘dit zou ik zo weer doen’. De hele bevalling is gefilmd en er zijn honderden foto’s gemaakt. Die kijk ik nog steeds – met heel veel trots – terug. 

Nine is inmiddels een hele vrolijke baby van ruim 3 maanden. Ze houdt van liedjes, knisperboekjes en kans sinds kort schaterlachen. We genieten zo van en met haar!